بررسی تغییرات ساختار ی ناشی از جاده در پارک ملی گلستان در فاصله سال های 1366 تا 1389 با استفاده از متریک های اکولوژی سیمای سرزمین

        افزایش عمق آثار ناشی از فعالیت های انسان موجب شدهاست که پژواک این  فعالیتها در همه مکانها حتی نـواحی کـاملاً طبیعـی (ماننـد پارکهای ملی ) نیز احساس شود.  به         نحویکه وجود  کاربریهای معارض و ناسازگار که با هدف اولیه حفاظت در  آنها در تضاد کامل اسـت ، باعث  تخریب ساختار و جلوگیری از تحقق اهداف و عملکردهای این مناطق حساس و با اهمیت شده است. در میان کاربریهـای ناسـازگاردرون مناطق حساس و تحت حفاظت،جادهها از اهمیت ویژهای برخوردارند؛ چرا که به علت طول زیاد، محدوده تحت تأثیر و         آثـار ناشـی ازآن ها وسعت و پیچیدگی بیشتری خواهد داشت. با توجه به تأثیرات منفی ساختاری عملیات راهسازی و بهره برداری همزمان از جاده گذرنـدهاز پارک ملی گلستان، در این تحقیق از متریک های اکولوژی سیمای سرزمین برای کمی سازی تغییرات ساختاری در راستای تعیین تـأثیر ات فضایی ناشی از این جاده استفاده شده  است. نتایج اندازهگیری متریک ها، نشان دهنده افزایش از هم گسیختگی در پارک ملی گلـستان اسـت  که در سطح سیمای سرزمین و طبقه جنگل متراکم قابل مشاهده است.